Onu Bediüzzaman yapan sır, sarığının tepesini sadece Ma'buduna göstermesiydi.

Sevilene göre boş,

En nazik meselem SEN ol Allâh'ım…
Sadece SEN’i hakkıyla sevmenin derdiyle doldur beni Nefes aldığım sürece…

Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır. Karşısına çıkanlara kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar. Köylüler kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin küçük olduğunu söyleyip, Şakir diye birinin çiftliğini tarif ederek oraya gitmesini tavsiye ederler.

Niçin ağlamayım, nasıl güleyim?
Bir yiğidin sinesine kan dolmuş.
Ah edip ağlasın zülfü siyahlar,
Koklamaya doyamadan gül solmuş.

Gündüzalp ELLİSEKİZ