Nedir bu geçmeyen? Niye hâlâ sıkıntı hissediyorum? Kaç defa sorduğumu ve kaç milyonuncu kez cevapları verdiğimi bilmiyorum. Her defasında beynim, şuurum, hislerim hatta bedenim bile ikna oluyorken mürekkepsiz kalemle yazılmış kitap gibi hissetmemin sebebi nedir? Sorular, bilinmeyene atılmış ilmek gibi sorular. Artık hiçbir gam nefsime yük gelmiyor, öyleyse bu ağırlık neden?

İmtihan oluyorsun; Rabbin seni bu soruya muhatap kıldı, beğenmedin mi?

- Elhamdülillah.

Yarım asırda “ne/kim” oldun ki, ruhunda boşluk olmasın derdindesin? Hatalarını saymayı hâlâ öğrenemedin mi?

- Eyvallah.

Bir sıcaklık doldurdu hücrelerimi, bugün.  Sevdanın dondurucu ateşi mi, ihanetin kavuran sakinliği mi bilemedim; yakıp kavururken bu his hücrelerimi, damarımda kanımın buz kestiğini hissediyorum sanki.  Denizde boğulan balığın,  oltanın ucun-daki çırpınışlarında sarf ettiği nefes almak mücadelesi midir, yoksa okyanusların dibinde artık rahatlayan ciğerin suyun içinde gark olduğu dinginlik midir?