"Derdimi ummana dökeyim, asuman dinlesin" istiyordum. Gün ışımak üzereyken oturmuştum sahildeki iskemleye. Kaç dalga sökmek üzere olan şafağın kızıllığındaki şifayı hazmetti de kaç martının kanadını okşadı? Saatler mi geçti, dakika mı oldu saymadım. Bu merhamet alış verişindeki nazenin musikîyi meşk ederken; kırık havası ve tok tınısıyla bir ses duyar gibi oldum:

- Delikanlı!

 

Duyulur duyulmaz bu hitabı haliyle üzerime alınmadan, mahlukatın sabah niyazını seyre devam edecektim, lakin sesin sahibi aynı kelamı omuzuma dokunarak tekrar edince, usulca kafamı çevirip seslendim:

“Gözlerinden” dedim; “gözlerinden acı akmış bir zamanlar. Önüne ne kattıysa devirmiş, yıkıp geçmiş adeta. Yatağı kurumuş amma ve lakin hâlâ sesi, çağıltıları geliyor kulaklarıma.”

 

Yürüdüm; yorgun adımlarla, sağıma oluma bakmadan, hedefime doğru. Kapıdan geçtim, birkaç adım attıktan sonra görebildim ancak; dünyada arzu ettiğim, sahip olmak istediğim yegâne toprak parçasını. Planını çizmiş, şeklini şemâlini, görünüşünü, konumunu ve boyutunu hesaplamış olduğum araziyi.

 

Dokuz seneyi geçmişti ben bu semte taşınalı. Bu semt ve sokakları; hayalîlerin his fakiri hücrelerinde tasarladığı ya da melankolik ve bitkin zihinlerin kocaman harfli şiirlerine yahut romanlarına döşek yaptığı sokaklardan biri değildi. Haliyle, mahallemin sakinleri de hikayelerinin talibi olmayacağını bildikleri için, fason cümlelerle k-abartılıp yaldızlanan gerçek üstü fantastik figürlerden hiç değildi.

 

Ya Rabbî! İşte Günahkar Kul'un, işte Habib'in. Adalet eyler kulunu affetmezsen helak olur, Habib'in üzülür, iblis sevinir.

Deseler ki; "ışık hızı mı, yoksa ses hızı mı daha cezbedicidir?"

İnsanın dili, fiilini desteklemiyorsa; yalan söylüyor demektir.

İnsanın fiili, dilini doğrulamıyorsa; kendisini kandırıyor demektir.

Birincisinde; takvim yılı başı programı skeçler arasına serpiştirilmiş. Genç erkekler kızların peşinde, kızlar kendilerince en cazibeli halleri ile arz-ı endam halindeler, önlerine en konforlu hayatı serecek erkekleri sözüm ona “rasat” ediyorlar. Çocuk rolündeki oyuncular da önlerindeki kız ve kadınlardan beğendiklerine, moda (!) tabirle "yürüyorlar." Hem de kadınlar evli olmalarına rağmen. Diyaloglarını yazamıyorum ama siz tahmin edersiniz. Ne rol icabı çocuğun anne babası ne kendisine yürünen kadın ne de kadının kocası bu durumdan hiç rahatsız değiller. Yazan, yöneten, yayınlayanlar zaten sıkıntı görmemişler ki gösteriyorlar. Aralara da ne kadar kepazelik varsa komedi ve eğlence adı altında yerleştirilmiş; kendileri de seyredenler de gülüp eğleniyorlar.

 

Modern -modernleşme, modernite, asrîlik-; tüm zamanlarda barbar olan, vandal kalabilen batı medeniyetinin, sadece; kendine aydınlanma, kendine sanayi ve teknoloji, kendine bilim ve kendine hukuk zihniyetinin ürünü olan, tam anlamıyla özürlü-ma’lûl bir kavram-mefhumdur.

Güneş ışığı gibi olmalı sevgi. Neye, nerede, kime ne fayda ikram ettiğini daima hariçte tutup, sadece su birikintilerindeki aksinden ilham aldığımız anda damlacıklardaki ışıltılı gülücükler gibi olmalı sevgi.

Hangi yara?

Dünkü mü, yarınki mi;

Evvel olur unutulan?

DUDU DİLLİM

Şiir: Ali BİLECEN

Okuyan: Turgay COŞKUN

Kararına saygı duydum,

Kızmıyorum dudu dillim.

Yüreğimde köşe koydum,

Bozmuyorum dudu dillim.

Kalemin sustuğu mekan;

Küllü men Aleyhâ Fân.*

Gidemedim buralardan,

Misafirim, bana geldi;

İki damla rahmetinen

Sel oldu, gönlümü deldi.

 

 

 Bu acıya dağ dayanamadı, dîvâne!
"Yetişemedim; kalburum delik çıktı, ben yetemedim. Kimi sevdiğine güneşi yetiremez, kimi bir gölgeye mahkum olur. Ben sevdiğime güneşi yetiremedim, o, güneşte ışıksız kaldı."