İnsan sarrafı olmak sübjektif bir beceridir. Çoğu zaman övünerek söyleriz ama yine de "tanıyamamışım" dediğimiz çok şahıs geçer hayatımızdaki kritik duraklardan. Kendi ölçülerimizle insan sarrafı olmaya çalışmaktansa, insanların kıratlarını kendisinden öğrenmek en iyisidir. Bunun da asla şaşmaz bir terazisi var. Yazdıkları...

Herhangi bir kişinin, herhangi bir meseleyi anlattığı, herhangi bir yazısını okuyun; o şahsı kesine yakın bir doğrulukla tanırsınız. Hem de masrafsız, zahmetsiz, kul hakkına girmeden, su-i zandan uzak kalarak. 

Dillere pelesenk olmuş, hemen hemen şu mealde iki cümle var: "Anladım ki; vefa İstanbul'da sadece bir semt adı imiş" ya da "gördüm ki; vefa sadece boza markası imiş."

Azıcık canı yanan muhatap olduğu olumsuzluğu; aldatılmışlığını, sukût-u hayallerini bu sözlerle ifade etmeye çalışıyor. Hâlbuki "cefakâr" olunamayınca "vefakâr" olunamıyor. Ne cefasını çekmediğine vefalı olabilir insan ne de cefanı çekmeyenden vefa görebilirsin. Bu hakikate aykırı ahlâk sahibi olmak, egoist/bencil/enaniyetli olmak manasına gelir ki; nihayetinde ya bitmeyen azap yaşıyor/yaşatıyor insanoğlu ya da dinmeyen sızı sahibi oluyor/ediyor.

Şimdi önümdeki hiç bir nimet, senin sunduğun aşk şerbeti kadar doyurmuyor. Gözlerinin gözlerime değdiği her an, bir bayram sabahı yüreğimde. Biliyorum, hissediyorum, şimdi aynı duaya amin diyoruz.