Istırabını harice duyurmak istemeyenler, “kan kustum, kızılcık şerbeti içtim” derlermiş. Düşünüyorum da hangisi daha fena; derdini harice anlatamayacak kadar yalnız kalmak mı, sesini duyuramayacak kadar uzakta tutulmak mı, yoksa olur da eller fark ederlerse diye kızılcık şerbetine sığınmak mı? Aslında doğru olan, ıstırab zannedilen şeylerin Rabbin kişiye özel ikramı olduğunu bilip, namahreme göstermemek hissi olabilir.