Kollarım uyuşmuş. İç içe geçirip, göğsümün üstünde
kavuşmuş halde bıraktığım kollarım. Ben, onları bencileyin yalnız kalmasınlar
diye buluşturmuştum kalbimin üstünde lâkin sanki onlar; “sen insanlarla dolu bu
koca vasıtada tek başına iken, biz bir arada ne yapalım? Hepimiz birimiz için
isek, yalnızlığına biz de mücerred kalarak iştirak edelim, bırak biz de sana
katılalım” diyor gibiydiler. Adeta benim rahatsızlığım onların da keyfini
kaçırmış, böylece kavuşmak onlara huzur getirmemişti; benim gibi. “Ya bizi de
al yalnızlığının yanına; yalnız iken birlikte olalım ya da yalnızlığını ortamıza
yerleştir biz de yalnız kalalım” diyorlar gibi.