Ab-ı çeşmim, sen bu elden gidince,
Göğermiş gök kara olası değil.
Katre’n ağarıp da göğ’e varınca,
İçre ilelebet kalası değil.

Yeşile tat veren toprak değil mi?
Mavideki reyhan O'dan değil mi?
Kavrula, kaynaya taşra verdiği;
Kahvenin lezzeti aşktan değil mi?

Merhamet, Veren'in güzelliğinden,
Şifa, Sahib’inin özelliğinden,
Semanın yüzüne çekilse bulut;
O da Rahmet’inin tazeliğinden.

Sevda kızıl mıdır, sarı mı, mor mu?
Avaz-ı dert şükrü anlatmıyor mu?
Dizine can veren gözündeki yaş;
Kalbine sevgiyi damlatmıyor mu?

Sesin terk edince fani konağı,
Hasretle öpecek sırtın toprağı,
Nihayet başın da yasladığında
Birden oluverir; ana kucağı.

Her güzellik mutlak, sevdadan gelir,
Terkib-i muhabbet, Mevla’dan gelir.
Bir ömür harcasa olayım diye;
Gündüzalp’e derman toprağ’dan gelir!